Zihnimizi Yönete Biliyor muyuz?

Gerçek miydi?

Yaşadık mı?

Hayır hayır hayır… Olmasın olmasın diyorum amma velakin yaşanan her şey gerçekti maalesef… Uykudan korkuyla uyanmanın yanı sıra ölüm korkusuyla yani binanın çökme korkusuyla mücadele edilmesi, duaların dillere düşmesi… Allah’ım nasıl bir çaresizlik diyorum… Saniyeler, dakikalar, saatler belki de günler, aylar geçecek ama bizler bizzat yaşadığımız için o anları unutmak çok zor olacak. Çünkü bizler hala o bölgelerde yaşam mücadelesi veriyoruz. Canımız, eşimiz, dostumuz, komşumuz giden bir çok can yanıyor yüreğim yanıyor… Hiç bu kadar içime gömülmemiştim! Şimdi yazıyorum ya iyi sanıyorlar aslında onun peşinde veya düşüncesinde de değilim. İçim yanıyor içim… Ben en çok içim yanarken yazarım! Düşüncelerimi, bilgimi, çaresizliğimi bir çok duyguyu aynı anda yaşadım! Yıkılmak zorunda kalan evler, çöken evler insanların giden canları, emekleri, hayalleri, umutları derinden çok derinden yaraladı! Dişinden tırnağından artırdığı alın teriyle yapılan birçok şey gitti…

Çaresizce hiçbir şey yapmadan ve hiçbir eşyanı çıkaramadan gözlerinin önünde bir kepçe ile evinin yıkılışını izlemek! Bir can kurtulma umuduyla beklenen anlarda kefene bile sarılamayan canların cansız bedenlerini görmek tarifsiz yürek sızlatıcı nasıl anlatılır bilmiyorum! Ciğerimiz yandı! Kalbimi bir süredir hissetmiyorum! Ne kadar evde hasta babam, annem olsa da ne kadar onlar için güçlü olmaya çalışsam da olmuyor. Ben kalbimi o göçük altında bıraktım! Zihnimizi bu süreçte yönetmek maalesef imkansız! Kendimizi ve duygularımızı bir süre daha yaşayacağız! Ülkemiz yasta! Acılarımız büyük çok büyük…

Başımız sağ olsun…

Yaralılarımıza Allah’tan şifalar diliyorum…